Yaşamınız
İçinde Birgün de Olsa
Halkın
Yanında Yer Alın!
Yusuf
KÖSE
Bu başlık, sağ ve sol liberallere bir çağrıdır.
Liberaller hiç bir zaman doğrunun yanında yer almadılar. Alır “gibi” yapıp,
güçlünün yanında, egemenin yanında yer aldılar. Egemenlere karşıymışlar “gibi”
yaptılar, izledikleri yol egemenleri, zalimleri güçlendiren yol oldu.
“Demokrasi”den sıkca dem vurdular, “insan haklarından"
söz ettiler, ama asla halkın haklı olduğunu, ne ağızlarına aldılar ne de
kalemleri beyaz kağıtlara bunları yazabildi. Kendilerine yaşamları boyu siyasal
niteliklerini veren; “yetmez ama evet” ile burjuva düzenin bekasından yana
tavır aldılar.
Bugün de, faşist
iktidarın Kürt ulusuna açıktan savaş açtığı bir süreçte; hem iktidarın
saldırısına ve hem de bu katliam saldırılarına karşı direnen halkı “sukünete” davet ediyorlar. Daha çok da
halkın kendini savunmak için kazdığı “hendeklere” kafayı takmışlar. Nasıl olur
da bir halk hendek kazabilirmiş? Devletin halka her türlü zulmetme hakkı var. Tankıyla
topuyla bombalama hakkı var, ama halkın kendini korumak için silahlanma ve
silahlı direnişe geçme hakkı yok!
Liberallerin söyledikleri tamı tamına bu. Sol
liberallerden Baskın Oran[1],
Oya Baydar[2]
ve Cumhuriyet[3] Gazetesi'nin, "demokrat" etiketli kemalist yazarlarının bir çoğundan tutun da sağ liberallerden Levent Gültekin[4]’e
(ve diğerlerine) kadar, hepisinin ortak
paydası bu: “Hendek siyaseti yanlış!” TC tarihi içindeki Kürt sorununu getirip "hendeğe" bağlıyacak denli zavallaşıp apolitikleşiyorlar.
Silahlanmak yanlış, hendek, barikat yanlış, doğrusu,
teslim olmak, zulme boyun eğmek (!) Faşist devlet, senin bir yanağına
vuruyorsa, devleti kızdırmadan öbür yanağını uzat! İşte, bizim “ilerici”
liberallerimizin, adaletten yana oluşları, insan hakları savunuları,
demokrasicilikleri bu minval üzerinde yürüyüp duruyor.
Hiç birinin ağızından; “TC devleti, Kürt halkına, silaha
sarılmaktan başka bir seçenek bırakmadı” lafı çıkmıyor. Faşizmin silahlı
direnişine karşı, tüm eşitsizliğine rağmen halkın direnişi haklıdır ve
desteklenmelidir” demediler, diyemediler ve diyemiyorlar.
Aydın olmayı, haklıdan yana gözükmeyi, ezilenlerin
haklarını savunmayı, sadece ve sadece düzenin müsade ettiği sınırlar içinde
gördükleri için, zalimin zulmüne karşı direnen halkın yanında olamıyorlar.
İzledikleri siyasetle zalimin karşısında
dik duramıyorlar.
Gezi’de “aman ha aman oyuna gelmeyin” diyerek, polisin
silahına karşı taşla kendini savunanları suçlu gösterdiler.
Sanki, Kürtler çok meraklıydı silaha sarılmaya. Sanki, Kürt halkı ölüme susamıştı!
Oysa, yıllardır ezilen, dili yasaklanan, horlanan ve normal bir vatandaş yerine
konmayan bir ulusun, silaha sarılmaktan başka seçeneği kalmadı. Onları silaha
sarılmaya zorlayan Türk devletinin ırkçı siyaseti, Kürtleri yok saymasıydı.
Elbette, bunları liberallerimiz biliyor. Ancak, bir
“ama”ları var. Çünkü, burjuva düzeninden
kopamayacak denli yeminli düzen yanlı oluşlarıdır.
Burjuvazinin halka saldırmak için bahane bulma sıkıntısı
olamaz. Dersim katliamı sırasında ve daha sonraki Kürt katliamlarında hep
kendilerini haklı gösterdiler. Resmi tarihlerine “haklı oluşlarını” yazdılar.
Aynı Hitler, Pinochet vb. faşist zalimler gibi.
Maraş, Çorum, Sivas katliamlarında da devlet kendini
“haklı” çıkardı. Katledilenlerin “alevi olmaları” yetiyordu. Katledilenlerin,
Alevi, Kürt, Ermeni oluşları yetiyordu. Katledilenlerin solcu oluşları,
burjuvazi için bulunmaz bir fırsattı. Ve burada sayamayacağımız kadar çok olan
yaptıkları tüm katliamlara, kendilerince “haklı” bir gerekçe buldular.
Bütün bunlar karşısında, bugün bütün Kürt illerine
devletin askeri ve paramiliter güçleriyle saldırması karşısında, halka “silaha
sarılmayın” demek, aşağılık bir politikadır. Kitlelerin kendini savunma hakkını
ellerinden almak demektir. Zalimin bütün
gücüyle, silahsız halka saldırması karşısında sessiz kalmak, onlara direnmeyin
demek korkaklık ve alçaklıktır.
Nasıl ki, GEZİ direnişi bir kaç ağaç meselesi değildiyse,
devletin Kürtlere saldırmasının nedeni de, ne “Hendek” ne de “iki polis”. Mesele;
faşist devletin, Kürtleri sindirmek, elimine etmek ve bir on yıl daha bu sorunu
geriletmek içindir. Ve bu, sermaye devletinin kendisini idame ettirmesinin savaşıdır. Liberallerin
göremediği ya da görmek istemedikleri nokta da burasıdır.
İŞİD Kobane’ye ne için saldırdıysa, Türk devletide aynı
gerekçelerle Kürdistan’a saldırıyor. Kobane halkı, tüm yetersiz koşullara
rağmen nasıl kahramanca direnip, işgalci güçleri kendi yurtlarından defettiyse,
Kuzey Kürdistan halkı da işgalci Türk devletini kendi yurtlarından defedecektir. Kürt halkı artık, kimliklerinden dolayı
hergün ölmek istemiyor.
Liberaller, bugün, “kart-kurt” yerine rahatlıkla “Kürt”
diyebiliyorsa, Kürtler üzerine siyaset yapabiliyorlarsa, o küçümsedikleri, silah elde yaşamını yitiren
kızlı-erkekli Kürt gençleri sayesindedir. Sokak ortasında katledilen Kürt
aydınları sayesindedir. Ölü bedenleri panzerler
arkasına takılıp sürüklenen ve çırıl çıplak sokak ortasına atılan Kürt
direnişçileri ve savaşçıları sayesindedir. Çocuklarını korumak için,
kendilerini işgalci güçlerin panzerleri önüne atan Kürt kadınları sayesindedir.
Aydın
olmak, pasifist olmayı gerektirmiyor. Aydın olmak, halkın yanında yer almayı,
onlarla beraber zalimlere karşı savaşmayı gerektiriyor.
Aydın olmak, faşizme karşı tüm halkın örgütlenmesini ve
aktif mücadele etmesini savunmaktır. Aydın olmak; aynı zamanda, silahlı zalime
karşı, halkı silahlı karşı koymaya çağırma direncine sahip olmayı gerektirir.
Bu çağrıları yapmayan ve devletin yanında olan, düzen
yanlısı çok aydın(!) var. Bu tür “aydın”lara halkın hiç mi hiç gereksinimi
yoktur.
Madem, devletin zulmüne karşısınız, halka direnme ve
savaşmaları çağrısı yapın ya da susun. Bir kere de olsa “orta yol”cu
politikadan vazgeçin. Çünkü bu politika halka değil, zalime hizmet ediyor. 21.12.2015
***
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder